Zespół Bardeta-Biedla


W toku ewolucji, w wielu komórkach organizmu zostały zachowane takie organella jak rzęski (łac. cillum) i wici. Są to wypustki komórkowe utworzone przez cytoszkielet, czyli rusztowanie komórki. Rzęski mogą być ruchome lub nie, a ich zadaniem jest regulowanie procesów komórkowych np. polaryzacja komórki i tkanki, regulacja cyklu komórkowego i odbieranie różnego typu bodźców. Ponadto rzęski integrują ścieżki sygnałowe, istotne dla różnicowania narządów i rozwoju organizmu. To, jak rzęski funkcjonują zapisane jest w naszych genach. Zatem błąd, jakim jest mutacja genetyczna, doprowadzi do uszkodzenia białek rzęskowych, co zaburzy ich budowę i uniemożliwi spełnianie swoich funkcji. Wówczas rozwijają się choroby określane jako ciliopatie. Dotychczas opisano około 35 różnych ciliopatii z szerokim wachlarzem objawów. Jedną z takich ciliopatii jest zespół Bardeta-Biedla, dla którego charakterystyczne są: zwyrodnienie siatkówki, otyłość, polidaktylia, hipogonadyzm, opóźnienie rozwoju intelektualnego, a także wady rozwojowe i dysfunkcje nerek. Na chwilę obecną brakuje leczenia przyczynowego dla zespołu. Możliwe jest jednak korygowanie wad towarzyszących, wspieranie zdrowia i wzmacnianie samodzielności pacjentów.
wania narządów i rozwoju kręgowców

Synonimy:

  • BBS, ang. Bardet-Biedl Syndrome - zespół Bardeta-Biedla
  • LMBBS, ang. Laurence-Moon-Bardet-Biedl Syndrome - zespół Laurencea-Moona-Bardeta-Biedla
  • zespoły związane z genami BBS - ang. BBS-realted syndrome
Numery w klasyfikacjach:
110Q87.8

Rozpowszechnienie:

Oszacowano, że w Ameryce Północnej i Europie, zespół Bardeta-Biedla dotyczy od 1 : 140 000 do 1 :  160 000 noworodków. Zauważono, że BBS jest częściej notowany w populacji Nowofundlandzkiej (u wschodniego wybrzeża Kanady), gdzie dotyka około 1 na 17 000 noworodków oraz beduińskiej populacji Kuwejtu: około 1 na 13 500 noworodków. 


Przyczyny i dziedziczenie:

W roku 2000 odkryto pierwszą mutację powodującą zespół Bardeta-Biedla. Dotychczas opisano ich 26 i określane są jako "geny BBS". Białka produkowane przez te geny biorą udział w utrzymaniu i funkcjonowaniu rzęsek.

Gdy w genie BBS dojdzie do mutacji, wówczas obserwowane są zmiany w strukturze i czynności rzęsek. Defekty te najprawdopodobniej zaburzają przekazywanie istotnych sygnałów chemicznych podczas rozwoju i prowadzą do nieprawidłowości w percepcji sensorycznej. Uważa się, że wadliwe rzęski są odpowiedzialne za większość cech zespołu Bardeta-Biedla.

Około 1/4 wszystkich przypadków zespołu Bardeta-Biedla jest związana z mutacjami genie BBS1, a kolejna 1/5 jest spowodowana mutacjami w genie BBS10. Pozostałe geny BBS odpowiadają za niewielki odsetek wszystkich przypadków tego zespołu. Warto zauważyć, że w przypadku 1/4 pacjentów przyczyna zespołu Bardeta-Biedla pozostaje nieznana. 

Mutacje BBS dziedziczone są w sposób autosomalne recesywny, co oznacza, że dziecko chore dziedziczy od każdego rodzica po jednej zmienionej kopii genu BBS na chromosomach innych niż chromosomy płci. W przypadku nosicielstwa BBS u obojga rodziców, istnieje statystyczne 25% ryzyko na posiadanie z zespołem BBS, 50% na przekazanie bezobjawowego nosicielstwa oraz 25% szans na posiadanie zdrowego dziecka. Ryzyka dla każdych ciąż są takie same. 


Objawy i diagnostyka

Objawy składające się na zespół Bardeta-Biedla są różnorodne i zmienne, nawet w obrębie jednej rodziny.  Wynika to z obecności rzęsek w wielu typach komórek ludzkiego organizmu. Do głównych cech zespołu Bardeta-Biedla zaliczamy: dystrofią czopkowo-pręcikową siatkówki, otyłość i powiązane z nią powikłania (niealkoholowe stłuszczenie wątroby, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze), polidaktylia (dodatkowe palce), osłabienie funkcji poznawczych, hipogonadyzm hipogonadotropowy (zaburzenie polegające na niewystarczającym wydzielaniu hormonów gonadotropowych, co prowadzi do niewydolności jąder u mężczyzn oraz jajników u kobiet; niedoboru hormonów płciowych, zaburzenia dojrzewania i wystąpienia niepłodności) i/lub wadami układu moczowo-płciowego oraz wadami nerek i/lub chorobą miąższu nerek.

Pacjenci z zespołem BBS mogą również wykazywać inne nieprawidłowości związane z oczami, jak zez, astygmatyzm i zaćma. Nieco rzadziej obserwuje się choroby przewodu pokarmowego i wątroby, brachydaktylię (krótkie palców), syndaktylię (zrośnięcie palców), nieprawidłowości układu mięśniowo-szkieletowego, zaburzenia neurorozwojowe, w tym łagodną hipertonię, ataksję (zaburzenia koordynacji ruchowej), problemy z zachowaniem równowagi ciała, opóźnienie rozwoju, napady padaczkowe, zaburzenia rozwoju mowy (odbiorczej i ekspresywnej, wady artykulacyjne oraz nosowa i/lub "powietrzna" mowa), utrata słuchu, anosmię (brak węchu) lub osłabienie węchu, nieprawidłowości w obrębie jamy ustnej i zębów (stłoczenie zębów, hipodoncja, wysoko wysklepione podniebienie). Ponadto obserwuje się zaburzenia behawioralne i psychiatryczne, w tym zachowania obsesyjno-kompulsywne, lęk i zaburzenia nastroju oraz niedojrzałość emocjonalną.

Obecne są również delikatne cechy dysmorficzne twarzoczaszki, ale nie stanowią one istotnego kryterium diagnostycznego:

  • brachycefalia (spłaszczenie i poszerzenie czaszki w części potylicznej),  
  • makrocefalia (nieprawidłowo duża czaszka)
  • wąskie czoło (skrócona odległość między skroniami),
  • krótkie, wąskie i skośne szpary powiekowe,
  • głęboko osadzone i szeroko rozstawione oczy (hiperteloryzm),
  • duże uszy,
  • długa i gładka rynienka podnosowa,
  • obniżony grzbiet nosa,
  • spłaszczenie kości jarzmowej,
  • retrognacja (cofnięta żuchwa).


Zdjęcia pacjentów ukazujące cechy dysmorficzne związane z zespołem BBS. (a–d) przedstawiają typowe rysy twarzy. Często są one subtelne i nie zawsze występują. Cechy te obejmują głęboko osadzone oczy, hiperteloryzm, skośne ustawienie szpar powiekowych, płaski grzbiet nosa, małe usta, hipoplazję kości jarzmowej i retrognację. (e) brachydaktylia i blizny po wycięciu palców dodatkowych. (f) stłoczenie zębów. (g) podniebienie wysoko wysklepione. (h) badanie dna oka ukazujące dystrofię pręcikowo-czopkową.
Forsythe, E., Beales, P. Bardet–Biedl syndrome. Eur J Hum Genet 21, 8–13 (2013). https://doi.org/10.1038/ejhg.2012.115


W pierwszym roku życia często rozwija się otyłość, która stanowi jeden z wyraźnych wczesnych objawów  zespołu. Następnie niepokojące są objawy dystrofii czopkowo-pręcikowej (widoczne jako światłowstręt, obniżona ostrość wzroku i utrata rozróżniania barw) oraz cechy przewlekłej choroby nerek (wielomocz i nadmierne pragnienie). Warto zauważyć, że objawy te mogą nie występować aż do wieku szkolnego. Z kolei  objawy hipogonadyzmu widoczne jako brak oznak okresu dojrzewania są dopiero w okresie adolescencji. 

 

Wiek

 

 

Kryteria podstawowe BBS

 

Kryteria dodatkowe

 

Wskazówki i wymogi diagnostyczne

Okres prenatalny

-   Polidaktylia (obecność palców dodatkowych)

-   Hipechogeniczne nerki (uszkodzenie/choroba nerek)

-   Hydrometrocolops (puchlina pochwy i macicy)

-   Odwrócenie trzewi (narządów wewnętrznych)

Rozpoznanie pewne:

-   dodatni wynik badania genetycznego płodu 

-   przynajmniej jedno kryterium podstawowe

 

Rozpoznanie o umiarkowanej pewności:

-   dodatni wynik BBS u rodzeństwa

-   przynajmniej jedno kryterium podstawowe

lub: dwa kryteria główne i jedno dodatkowe (wskazana pilna diagnostyka genetyczna płodu)

 

Od urodzenia do 16. roku życia

-   Polidaktylia

-   Wczesnodziecięca otyłość

-   Dystrofia siatkówki o wczesnym początku

-   Anomalie/dysfunkcje nerek

-   Hydrometrocolops

-   Mikropenis (wada rozwojowa polegająca na występowaniu prącia o nieprawidłowo małym rozmiarze)

-   Zaburzenia neurorozwojowe

-   Anosmia/hiponosmia (zaburzenie zmysłu węchu polegające na jego braku lub wyraźnym osłabieniu)

Rozpoznanie pewne:

-   dodatni wynik badania genetycznego dziecka 

-   przynajmniej jedno kryterium podstawowe

lub:

jeśli diagnostyka genetyczna nie jest możliwa: przynajmniej cztery podstawowe kryteria

lub:

jeśli diagnostyka genetyczna nie jest możliwa: przynajmniej trzy kryteria podstawowe i dwa dodatkowe

 

Rozpoznanie o umiarkowanej pewności:

jeśli diagnostyka genetyczna nie jest możliwa:

-   dodatni wynik badania genetycznego BBS u rodzeństwa

-   co najmniej dwa kryteria podstawowe

Powyżej 16. roku życia i w wieku dorosłym

-   Polidaktylia

-   Wczesnodziecięca otyłość

-   Dystrofia siatkówki o wczesnym początku

-   Anomalie/dysfunkcje nerek

-   Hipogonadyzm

-   Mikropenis

-   Niepełnosprawność neurorozwojowa

-   Anosmia/hiponosmia

Rozpoznanie pewne:

-   dodatni wynik BBS

-   zwyrodnienie siatkówki

-   co najmniej jedno kryterium podstawowe

lub:

jeśli diagnostyka genetyczna nie jest możliwa:

-   zwyrodnienie siatkówki

-   co najmniej trzy kryteria podstawowe

lub:

jeśli diagnostyka genetyczna nie jest możliwa:

-   zwyrodnienie siatkówki

-   co najmniej dwa kryteria podstawowe

-   co najmniej dwa kryteria dodatkowe

 

Rozpoznanie o umiarkowanej pewności:

jeśli diagnostyka genetyczna nie jest możliwa u pacjenta:

-   rodzeństwo z BBS (dodatni wynik u rodzeństwa)

-   co najmniej dwa kryteria główne

Podsumowując, BBS należy podejrzewać jeśli u płodu lub noworodka/niemowlęcia stwierdzono w obrazie ultrasonograficznym strukturalną chorobę nerek, wady układu moczowo-płciowego i/lub palce dodatkowe, ponieważ mogą to być jedyne objawy widoczne w tych okresach rozwoju.

Diagnostyka różnicowa

Zespół Alstroma

Zespół Ushera


Możliwości leczenia

Z uwagi na etiologię zespołu Bardeta-Biedla, jest to zespół niewyleczalny, ale możliwe jest wdrażanie leczenia objawowego i poprawiającego funkcjonowanie pacjentów. Istotne są regularne kontrole stanu zdrowia. W piśmiennictwie znajdują się następujące propozycje:

  • ogólnorozwojowe: (antropometria, styl życia: żywienie i aktywność fizyczna) - przy każdej wizycie u lekarza.
  • oczy i wzrok: pierwsza konsultacja okulistyczna u niemowląt i małych dzieci oraz dorosłych - następnie co rok lub według zaleceń okulisty.
  • jama ustna i zęby: rutynowa opieka stomatologiczna; co pół roku od pierwszego roku życia.
  • wady sercowo-naczyniowe oraz ocena klatki piersiowej i jamy brzusznej: ECHO serca w razie występowania wad serca czy kardiomiopatii; USG trzewi z ich oceną i położeniem; w razie anomalii dalsze kontrole zależne od decyzji lekarza prowadzącego.
  • zaburzenia ze strony układu oddechowego, przewodu pokarmowego - co rok
  • choroba wątroby: gdy brak - coroczna kontrola; w razie choroby - pozostawanie w regularnej kontroli u hepatologa
  • choroba nerek: gdy brak - coroczna kontrola; w razie choroby - pozostawanie w regularnej kontroli u nefrologa
  • wady urogenitalne: kontrola urologiczna co rok
  • zespół metaboliczny (ocena lipidogramu i hemoglobiny glikowanej): co rok od 4. roku życia jeśli wyniki w normie; w razie choroby - częste kontrole zależne od decyzji lekarza prowadzącego (internista, diabetolog)
  • niedoczynność tarczycy (co rok)
  • hipogonadyzm sipogonadotropowy (USG narządów układu rozrodczego, badanie poziomu hormonów płciowych w razie opóźnienia dojrzewania): co rok począwszy od wieku 13 lat, jeśli jest wskazane (endokrynolog dziecięcy)
  • wady mięśniowo-szkieletowe (konsultacja ortopedyczna w razie potrzeby, jeśli występują objawy skoliozy, polidaktylii lub choroby stawów)
  • rozwój psychoruchowy (ocena rozwoju i zdolności kognitywnych; rozważenie diagnostyki obrazowej rezonansu magnetycznego jeśli występują objawy neurologiczne) - rutynowe badania bilansowe
  • ocena psychiatryczna/behawioralna (ocena neuropsychiatryczna jeśli występują objawy nietypowych zachowań czy zaburzeń nastroju): w razie potrzeby (należy zwrócić uwagę na fakt, że postępująca utrata wzroku i potęgująca się niepełnosprawność oraz zależność w okresie adolescencji i wczesnej dorosłości jest dramatem dla młodego człowieka, toteż wymagają oni szczególnej uwagi i troski bliskich osób)
  • konsultacja genetyczna (omówienie wyniku badania genetycznego i implikacji rodzinnych oraz medycznych)
  • wsparcie bliskich osób (zaproponowanie sorzystania z zasobów mediów społecznościowych jak „Rodzic dla Rodzica”, pomoc w zorganizowaniu wsparcia socjalnego i psychologicznego dla rodziny

Interwencje terapeutyczne podejmowane są w zależności od indywidualnych potrzeb, czyli objawów, które dominują funkcjonowanie pacjenta. Pacjent powinien zostać objęty opieką wielodyscyplinarnego zespołu lekarzy i terapeutów. 

  • Dystrofia czopkowo-pręcikowa: z powodu nieuchronnej utraty wzroku niezbędne jest planowanie edukacji; kluczowe jest nauczenie się korzystania z alfabetu Braille'a, trening mobilności i orientacji przestrzennej z białą laską; adaptacji do życia oraz obsługi komputera/smartfona (w tym oprogramowania do rozpoznawania mowy i transkrypcji), a także korzystanie z przyrządów (np lupa cyfrowa) do czytania w dużym druku, gdy wzrok staje się słabszy i szczątkowy; warto rozważyć edukację w ośrodku szkolnym dla dzieci i młodzieży słabowidzących i niewidomych.
  • Otyłość: dieta niskokaloryczna, zróżnicowana z ograniczeniem spożycia węglowodanów prostych oraz regularne ćwiczenia aerobowe, takie jak spacery, wędrówki piesze, jazda na rowerze i pływanie z adaptacjami dla osób niewidomych; pomocne okazuje się także poradnictwo dietetyczne oraz fizjoterapia;
  • Zespół metaboliczny i inne powikłania BBS związane z otyłością np. cukrzyca i nadciśnienie tętnicze: leczyć w oparciu o standardowe i aktualne wytyczne.
  • Anosmia/hiposmia: stosowanie alternatywnych sposobów wykrywania niebezpiecznych substancji (np. zepsutego jedzenia, dymu, gazu), poprzez czujniki czy życzliwość innej osoby.
  • Choroby nerek, układu pokarmowego i wątroby, niedoczynność tarczycy i hipogonadyzm należy leczyć tak, jak w populacji ogólnej.
  • Wady anatomiczne, w tym polidaktylia, wady uzębienia i zgryzu, wrodzone wady serca, wady układu moczowo-płciowego i nieprawidłowości układu mięśniowo-szkieletowego, mogą wymagać interwencji chirurgicznej.
  • W przypadku opóźnienia rozwoju i/lub zaburzeń funkcji poznawczych postępowanie powinno być dostosowane indywidualnie do wieku oraz zidentyfikowanych potrzeb.
  • Indywidualna terapia ABA dla dzieci ze spektrum autyzmu - jest ukierunkowana na mocne i słabe strony dziecka w zakresie zachowania, umiejętności społecznych i adaptacji.
Jak wspomniano wcześniej, postępująca utrata wzroku rozpoczynająca się już w dzieciństwie, jest dramatem dla młodego człowieka, który wstępuje w dorosłość z ograniczeniem w postaci znacznego niedowidzenia lub całkowitej ślepoty. W tym czasie naturalnymi są obawy o swoje zdrowie, lęk i depresja. Mogą także pojawić się zachowania autoagresywne np. samookaleczanie i myśli samobójcze. Ważne, by osoba w kryzysie nie pozostała w nim sama i bez opieki. Niezbędna okazuje się w takich chwilach pomoc psychologa i psychiatry, a także wsparcie bliskich.


Opracowano na podstawie:

  1. MedlinePlushttps://medlineplus.gov/genetics/condition/bardet-biedl-syndrome/ 
  2. Forsyth R, Gunay-Aygun M Bardet-Biedl Syndrome Overview. In: Adam MP, Ardinger HH, Pagon RA, Wallace SE, Bean LJ, Gripp KW, et al., editors. GeneReviews® [Internet]. Seattle (WA): University of Washington, Seattle; 2003 [cited 2022 Feb 9]. Available from: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK1363/ Dostęp z dn. 17.12.2025
  3. Kerr EN, Bhan A, Héon E. Exploration of the cognitive, adaptive and behavioral functioning of patients affected with Bardet-Biedl syndrome. Clin Genet. 2016 Apr;89(4):426-433. doi: 10.1111/cge.12614. Epub 2015 Jun 16. PMID: 25988237.
  4. Barnett SReilly SCarr L, et al
    Behavioural phenotype of Bardet-Biedl syndrome
  5. Dostęp z dn. 17.12.2025



Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Zespół Smitha-Lemliego-Opitza

Zespół Phelan-McDermid - delecja 22q13

Polimikrogyria - drobnozakrętowość mózgu