Onoterapia - terapia z osiołkiem
Zwierzęta od zawsze towarzyszyły człowiekowi i spełniały najrozmaitsze
funkcje. Teraz nawet medycyna docenia ich łagodny i poniekąd cudowny wpływ na
osoby chore. Animaloterapia rozwinęła się już bardzo, dając początek bardziej
szczegółowym formom terapii, jak np. hipoterapia (terapia z koniem) i wywodząca
się z niej onoterapia, czyli wspomaganie leczenia z udziałem osła…
Dlaczego osioł?
Osioł to jedno ze zwierząt, należące do rodziny koniowatych, które kojarzą
się nam z upartymi i kapryśnymi istotami. Wydają charakterystyczny, zabawny
odgłos. Osioł został najwcześniej oswojony przez człowieka i udomowiony oraz
wykorzystywany w celach transportowych i pociągowych.
Jest podobny do konia, jednak ma mniejszy i trochę zabawny, bajkowy wygląd.
Ma dużą głowę, długie uszy, pękaty brzuch, krótkie kończyny oraz cienki ogon
zakończony gęstą, długa kitką. Zazwyczaj jego futro jest nieco dłuższe, bardziej
miękkie i „grubsze” od sierści konia, barwy od szarawej, po brunatną. Kolor
futerka zależy też od rasy osła. Niektóre są białe, a inne czarne jak smoła.
Dlaczego akurat osioł?
Zwierze to wbrew pozorom bardzo różni się od konia. Jego zaletami, które
wykorzystuje się w celach terapeutycznych, są:
- wielkość – mniejszy od konia, nie
powoduje uczucia leku wysokości, podczas terapii nie wymaga się używania
dodatkowych stopni i podwyższeń, mniejsze gabaryty dają możliwość pełnego
obejmowania zwierzęcia, przytulania się do niego;
- chód – jest nieco dłuższy niż
u konia, co skutkuje większą stabilnością i niwelowaniem wstrząsów;
- ruch – powolny, wręcz
flegmatyczny, ale pewny, bardziej kontrolowany, osioł jest mniej
płochliwy;
- futro – dłuższe niż u konia,
miękkie, pozwala na stymulację zmysłów czucia, podczas głaskania
zwierzęcia, czesania go;
- cierpliwość – która jest nieoceniona
cnotą, także u osła, który ma styczność z różnymi dziećmi i osobami, co
jest istotne np. podczas prowadzenia ćwiczeń na grzbiecie osła;
- pełne oddanie – ale jedynie wtedy gdy
zwierzę czuje, że jest przydatne, nie lubi być samotne, jest towarzyski,
interesuje się otoczeniem, pokorne;
- upór i poczucie obowiązku – osioł może zapamiętać
powierzone mu zadania i je realizować, dążąc z uporem do osiągnięcia celu;
- zdolność do przywiązania się – zwłaszcza osób z
otoczenia i swoich „pacjentów”, cieszą się na ich wizyty, co też okazują;
- łatwość w szkoleniu zwierzęcia
i dostosowywanie się do wymagań „pacjenta”.
Komu osiołek może pomóc?
Podobnie jak w przypadku hipoterapii, onoterapia może być przeprowadzana u
osób z upośledzeniem umysłowym, jak również deficytami fizycznymi, zwłaszcza w
obrębie rąk.
Zaleca się ją także chorym psychicznie, z zaburzeniami osobowości,
emocjonalnymi, socjalizacji, poczucia realności świata, ADHD i z depresją.
Osioł może też „wejść” w świat dziecka autystycznego i pomagać osobom
niewidomym, niedowidzącym oraz posiadającymi trudności w kontakcie werbalnym, w
poznawaniu rzeczywistości i otoczenia.
Choroby, w których onoterapia przynosi pozytywne skutki terapeutyczne to
np. zespół Downa, MPD, skolioza i wady postawy, niedorozwój kończyn,
przepukliny oponowo-rdzeniowe, choroby mięśni, stan po amputacji (także aspekt
psychologiczny – pomoc w zaakceptowaniu własnego ciała oraz potęgowanie
szacunku do własnej osoby) i wodogłowie.
Co daje kontakt z osłem?
Osioł jest specyficznym zwierzęciem. Zabawnie i przyjaźnie wygląda. Ma
niebanalny charakterek, który służy postępowaniu terapeutycznemu. Współpraca
terapeutyczna i kontakt z osiołkiem może przynieść wiele korzyści, zwłaszcza
emocjonalnych i psychicznych:
- motywuje, aktywizuje, zwiększa
spontaniczność,
- relaksuje, pozwala wyciszyć
emocje,
- wzbogaca słownictwo i świat
przeżyć,
- potęguje samoocenę, wyzbywa
uprzedzeń do własnej osoby, poprzez wyeliminowanie stresu związanego z
ocenianiem i krytykowaniem chorego,
- ułatwia komunikację, zwłaszcza
ze światem naturalnym – fauną i florą,
- wspomaga funkcje poznawcze
umysłu, jak myślenie, pamięć, skupianie się i koncentrację,
- daje szansę na aktywizowanie
układu ruchowego.
Jak wygląda terapia?
Jest dwuetapowa. Warunkiem właściwie przeprowadzonej onoterapii, jest
zapoznanie pacjenta z terapeutą, czyli w tym przypadku osiołkiem i nawiązanie z
nim kontaktu. Dziecko ogląda zwierzę z odległości, stara się wyzbyć
ewentualnego lęku przed nim, oswaja się. Osiołek i jego pacjent nawiązują ze
sobą specyficzny kontakt, którego zasad uczy opiekun-instruktor, co również
wykazuje działanie terapeutyczne.
Następnie dziecko bierze udział w terapii, poprzez zakładanie ekwipunku,
dosiadanie osła, głaskanie, zabawy ze zwierzęciem, ćwiczenia na jego grzbiecie,
słuchanie odgłosów jego ciała, pokazywanie i nazywanie części ciała osiołka. Z
osłem można spacerować, udać się na wycieczkę w dalsze okolice i podziwiać
piękno natury. Łączy to w sobie kilka oddziaływań, jak np. odkrywanie swoich
możliwości, poznawanie praw natury i własnego rytmu życia. Zajęcia mogą odbywać
się grupowo lub indywidualnie.
Opracowano na podstawie:
Picture comes from >> http://www.savethedogs.eu/?cat=1807/lang-pref/en/
Komentarze
Prześlij komentarz