Helioterapia – moc ukryta w słońcu

Lecznicze właściwości promieni słonecznych były już doceniane w zamierzchłych czasach. Nawet starożytni dostrzegli, że przebywanie na słońcu skutkuje poprawą nastroju i zwiększeniem wigoru. Helioterapię, można uznać za naturalną gałąź fototerapii, czyli leczenia światłem. Według dotychczasowych badań, wiemy już, że promienie słońca stymulują w naszym organizmie wyrzut serotoniny i endorfin, czyli hormonów szczęścia.

Helioterapia może odbywać się w różny sposób. Naświetleniu ulega albo całe ciało, albo jego część. Światło słoneczne emituje promieniowanie ultrafioletowe (skutkujące zmiana koloru skóry) i podczerwone (odczuwane jak ciepło), co również czyni terapię wartościową.

Jak promienie słoneczne działają na nasz organizm?

Kontrolowane przebywanie na słońcu ma wiele zalet, jednak trzeba też uważać z dawkowaniem promieni. Pozytywny wpływ odzwierciedla się w:

• wywołaniu przekrwienia skóry, co wpływa na poprawę jej odżywienia i detoksykacji, a przez to uelastycznia i poprawia trwałość, przyspiesza tez gojenie się ran,
• usprawnieniu procesów metabolicznych i zmniejszenia poziomu złego cholesterolu we krwi,
• wzbudzaniu syntezy witaminy D w skórze, która zapobiega krzywicy i zaburzeniom odporności,
• stymulację pracy szpiku kostnego i wspomaganie tworzenia nowych komórek krwi – erytrocytów i czerwonego barwnika krwi, czyli hemoglobiny
• stymulacji ogólnej odporności organizmu, poprzez zwiększenie wydzielania leukocytów, na skutek przekrwienia skóry,
• poprawie krzepnięcia, poprzez zwiększenie produkcji płytek krwi,
• pobudzaniu funkcji gruczołów, jak przysadka, jajniki, nadnercza, tarczyca i trzustka,
• aktywizacji organizmu,
• rozluźnieniu i relaksacji, dzięki wydzielaniu hormonów szczęścia.

Kiedy wskazana jest helioterapia?

Wszelkie stany w których zaburzone są wyżej wymienione funkcje organizmu, a wiec:

• osłabienie odporności organizmu,
• krzywica u dzieci, tężyczka, trudno gojące się złamania kości, ze względu na stymulowanie wytwarzania witaminy D,
• gruźlica (węzłów chłonnych, kostno-stawowa, nerek), ponieważ prątki gruźlicy są światłoczułe i giną podczas ekspozycji na promienie,
• częste infekcje, zwłaszcza zapalenia dróg oddechowych, uszu i stawów, gdyż światło słoneczne w pewnych przypadkach ma właściwości bakteriobójcze lub zatrzymujące ich rozmnażanie (E.coli, maczugowiec błonicy, paciorkowce odpowiedzialne np. za anginy i wspomniany wcześniej prątek gruźlicy), a także wspomaga leczenie półpaśca (wirus ospy lub opryszczki) i infekcji grzybiczych,
• niedoczynności wyżej wymienionych gruczołów wydzielania wewnętrznego,
• choroby reumatyczne, jak reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniejące zapalenie stawów kręgosłupa,
• bóle mięśniowych i nerwowych, a także stany skurczowe mięśni,
• choroby skórne, zwłaszcza łuszczyca i zakażenia drożdżakowe, grzybica stóp, czyraki, trądzik,
• częste krwawienia i anemia,
• depresja, bezsenność, przewlekły stres, obniżony nastrój, napięcia nerwowe, przemęczenie,
• problemy z poczęciem dziecka.

Ze słońcem trzeba uważać!

Kąpiele słoneczne, jeżeli są rozsądnie dawkowane, przynoszą pozytywny efekt terapeutyczny. Jednak często lekceważymy podstawowe zasady obowiązujące podczas przebywania na słońcu, co skutkuje m.in. poparzeniami skóry, jej wysuszeniem, szybszym starzeniem, czy też nowotworami skóry. Oprócz tego może dojść do drastycznych spadków ciśnienia tętniczego i tzw. zapaści. Zazwyczaj ma to miejsce u osób starszych i niskociśnieniowców.

Zatem decydując się na helioterapię, trzeba mieć na uwadze kilka zasad. Otóż „na słońce” wychodzimy od rana do godziny 11:00 przed południem lub po 16:00, stosujemy też kremy ochronne z filtrem, zakładamy okulary przeciwsłoneczne i nakrycie głowy. Pierwsza ekspozycja na słońce nie powinna być dłuższa od 15-20 minut. Czas ten w kolejnych dniach zwiększamy, by po 2 tygodniach uzyskać czas nie dłuższy niż 2 godziny. Jeżeli chodzi o osoby starsze, czas ten ulega modyfikacjom, o czym decyduje lekarz lub terapeuta.

Przeciwwskazania do helioterapii:

• niewydolność krążenia, niedociśnienie, skłonność do omdleń,
• rozsiany proces nowotworowy,
• gruźlica płuc,
• miażdżyca naczyń,
• nadczynność tarczycy,
• wodobrzusze, np. w przebiegu chorób wątroby,
• ryzyko krwawień wewnętrznych,
• schorzenia nerek,
• gorączka,
• wiek starszy, powyżej 70 roku życia,
• uczulenie na światło słoneczne,
• stan manii i hipomanii, jak również stany psychiatryczne przebiegające z pobudzeniem, np. ostra psychoza, agresja.