Oda do Pana Retta

Agata (mama) i Blanka (córeczka)

Panie mój nieukochany, Recie drogi i nieznany

Utwór ten Ci jest pisany

Ku Twej chwale i srogości

Ja nie chciałam Ciebie w gości

W dom nasz wszedłeś z buciorami

Bez “zapraszam, zostań z nami” 

Nie spytawszy się o zdanie

Wziąłeś sprytnie we władanie

Blanki małe słodkie rączki

I nie myśląc, że bolączki

Mi przydajesz tak ogromne

Chętnie teraz to wypomnę.

I tresować Ciebie muszę

Byś oszczędził nasze dusze…

Byśmy mogli żyć w symbiozie

A nie w strachu i nie w grozie.

Żeś przyjaciel to nie powiem

Ale lepiej mieć Cię wrogiem

Niż nowego szukać sobie

Boś poznany coraz lepiej

I w codziennej walce z Rettem

Blanka przed rozpoczęciem roku przedszkolnego

Częściej ja już górą jestem

I okiełznać cwaną bestie

Łatwiej coraz, byś z Blanutką

Się obchodził łagodniutko.

Na sam koniec tej pochwały

Powiem Ci Reciku mały

Mimo, żeś mi solą w oku

Nie dam łatwo zrobić kroku

By odebrać mi córeczkę

Jak Ci zagram pioseneczkę

Tak zatańczysz jak ja zechcę

Toteż mówię Ci dziś grzecznie

Boś mi źródłem bólu wiecznie

żali dajesz całą kupę:

                                               A POCAŁUJ TY NAS W DUPĘ!

/Agata Żółkiewska - mama Blanki, a przy tym korektorka i tłumaczka/